Net als de afgelopen zomer, had ook de winter voor mij een goed boek in petto. Of beter gezegd: boeken. Het waren boeken die al lang op mijn ‘to read-lijstje’ stonden, namelijk: de Napolitaanse romans van Elena Ferrante.
Ik kreeg een duwtje in de rug door de reeks ‘De geniale vriendin’ op Canvas, de verfilming van het eerste boek. Deze begon nogal bloederig waardoor ik bijna afhaakte, maar gelukkig gaf ik de tweede aflevering nog een kans en kon deze me helemaal bekoren. Ik was verkocht en werd helemaal meegezogen in het leven van Lena en Lila. Toen de reeks eindigde (met een open einde natuurlijk) wilde ik niets anders dan verder lezen. In enkele weken tijd verslond ik ze en zag ik Lena en Lila in gedachten opgroeien tot volwassen vrouwen: ‘De nieuwe achternaam’, ‘Wie vlucht en wie blijft’ en ‘Het verhaal van het verloren kind’. Dankjewel winterweer, bolle babybuik en slapende baby op mijn schoot voor de ideale lees-omstandigheden 🙂
De boeken zijn nogal lijvig, maar lezen echt supervlot. De taal is eenvoudig, zonder frullen en franjes en toch zie je het verhaal levendig voor je ogen verschijnen. Het voelde alsof ik op de eerste rij het opgroeien en leven van Lena en Lila volgde. Ik was geïntrigeerd door het personage van Lila, door wie ze is, wat haar stuwt en drijft, door het ongrijpbare. Maar het meest van al werd ik meegenomen door Lena, door haar gedachten en innerlijke wereld, de herkenning die ik met haar voelde: in het beheerste, in het geen eigendom durven nemen van haar gedachten en woorden, haar worstelen ook met de combinatie van werken en het moederschap, haar schrijverschap.
Het jammere aan zo’n boek dat maar af en toe eens langskomt, is dat ik nadien niet snel aan een nieuw boek wil of kan beginnen. Ik wil het effect van het boek niet te niet doen door er nieuwe beelden overheen te werpen. Dus ja, maar even boek-loos door het leven dus 🙂 Misschien in de zomer weer?
