Woorden hebben in mijn leven al veel troost geboden. Door de beweging van mijn pen op papier, gewoon door het neerschrijven van wat er in me omging. Maar ook door woorden van anderen te lezen en te herlezen.
De voorbije week dacht ik terug aan een gedichtje dat in mijn tienertijd boven mijn bed hing. Ik vind het niet meer terug, weet alleen dat het een beetje als volgt ging.
Is de wereld te hard en te fel?
Denk dan maar aan zachte dingen,
de slaap geneest je wel,
zacht als kindervoetjes waar nog nooit op is gelopen,
zacht als het gummetje waar nog nooit mee is gegomd,
Ik zoek nog verder en hoop dat ik het nog opduikt (en ik het niet heb weg gedaan in een opruimbui à la Marie Kondo :-s).
Maar goed, het gedicht zit nog in mijn hoofd, in mijn lijf,
de cadans, het ritme,
het woordje ‘zacht’ dat zich steeds herhaalt en dat zelf zo onnoemelijk zacht is.
Ik kwam er graag naar terug,
elke avond,
naar mijn bed en naar dat gedicht.
PS Intussen vond ik het gedicht terug: zie hieronder!!
ben je angstig van de dag
de wereld te hard en te fel
laat je wiegen door de nacht
de slaap geneest je wel
denk maar aan de zachte dingen
zacht
als de neus van het jonge paard
misschien nog nooit gestoten
zacht
als kindervoetjes waar
nog nooit op is gelopen
zacht
als een grijs gummetje
waar nog nooit mee is gegomd
zacht
als ooit de tepel
in je toen nog babymond
zachtjes valt de regen
zachtjes golft de zee
de slaap ruist in je oren
en neemt je zachtjes mee
Valentine Kalwij
Eén reactie