Al zo lang ik kan lezen en schrijven, houd ik van letters, woorden, zinnen en verhalen.
Niet zo gek dus, dat ik het in mij voelde kriebelen om een blog te starten op deze kersverse website. Een blog met schrijfsels over lezen, schrijven en leven.
En toch aarzelde ik. Iets hield me tegen.
Er zijn al zoveel blogs, al zo veel meningen, al zo veel informatie die elke dag in sneltempo op ons afkomt. Zo ervaar ik het althans. Interessant allemaal, dat wel, maar soms voelt het gewoon te veel. Overload. En ook: Is het allemaal niet al eens gezegd en verteld? Wat heb ik nog toe te voegen?
Dus toch maar niet dan? Ik kwam er niet uit.
Uiteindelijk trok één zin me over de streep. Ik las hem in een tekst van Emily Wapnick (Puttylike)
There’s someone out there who can only hear you.
Wat stond daar nu??!
Hmmmm there’s someone out there who can only hear me 🙂
Zo extreem zou het wel niet zijn, maar toch kwam het bij me binnen. En ik hakte de knoop door: die blog zou er komen! Want ja, misschien is het allemaal al wel eens gezegd, maar nog niet met mijn woorden. Nog niet op mijn unieke manier. En die ene die alleen mij kan horen, die zou maar pech hebben als ik beslis om mijn woorden niet te schrijven 🙂
Dus hier is ie: alive and kicking!
En misschien heeft deze zin jou ook wel iets te zeggen?
Denk jij ook wel eens dat jouw actie, jouw woorden, jouw visie, jouw tekeningen, jouw schilderijen, jouw muziek, jouw theaterkunsten, jouw inzichten, jouw danskunsten,… maar beter voor jezelf kan houden omdat ze niet veel bijdragen of niet zo goed zijn als die of die??!
Denk hier dan nog eens aan terug: There’s someone out there who can only hear you!
Eén reactie